Naar de bollen 19-04-2025 In Groningen

De Provincie Groningen staat misschien niet zo bekend om zijn tulpenvelden, maar in het voorjaar transformeren de regio's rondom Hornhuizen, Valom, Uithuizen, Buurtschap Polen, Dekkershuizen en de Homanpolder in een levendig palet van bloeiende tulpen. Deze gebieden vormen een prachtig alternatief voor de traditionele bollenstreek in het westen van ons land. Zeker een must-see voor liefhebbers van deze iconische bloemen. 

Voor zaterdag 19 april had de Rotary Het Hogeland het evenement "Naar de Bollen" georganiseerd. Er kon een route gewandeld, gefietst of met de motor of auto gedan worden. Ik was opmerkzaam gemaakt op dit evenement in de app van de wandeltoppers. Niet dat ik er aan dacht om er een route te gaan wandelen want dat lukt me niet meer maar ik zou de autoroute gaan doen met mij schoonzusje. Die route bedroeg 85 km.

De start was in Uithuizermeeden en omdat je je van te voren moest inschrijven had mijn schoonzusje de routebeschrijving per mail ontvangen.

We zouden 14 bollenvelden tegenkomen.

Het was gelukkig prima weer en de route ging soms over hele smalle weggetjes. Bij alle bollenvelden stonden steeds heel veel auto's. En wat ik dan ook wel weer gek vond dat er mensen tussen de tulpen stonden om zich te laten fotograferen en ik meende dat ik in de papieren gelezen had om dit niet te doen.

We komen ook bij het noordelijkste puntje van Nederland.

Op dit noordelijkste puntje van Nederland, De Noordkaap bij Uithuizermeeden, bevindt zich een gedenkteken voor de overleden bemanning van de Wellington R3202 uit Engeland.

Het vliegtuig stortte in augustus 1940 in zee en daarbij vond de zeskoppige bemanning de dood.

We zagen een molen de Goliath genaamd waar we even langs gingen.

De Goliath is een poldermolen bij de Eemshaven. De molen stamt uit 1897 en is de noordelijkste molen van het Nederlandse vasteland. De Goliath heeft geen functie meer, maar bemaalde ooit de Eemspolder. De molen kan het water echter wel rondmalen in een circuit.

Ik zag opeens zo iets leuks boven op de dijk bij de molen een kunstwerk, een liggend persoon op een bank.

foto van internet

Ik las op internet dat het onderdeel was van het kunstproject Rustpunten. 

Het kunstproject Rustpunten bestaat uit een vijftal kunstwerken langs de fietsroutes in de gemeente Eemsmond. Op een aantal mooie plaatsen langs deze fietspaden bevinden zich grote mens-sculpturen die lijken te zijn neergestreken op een lange bank en op een relaxte manier liggen te mijmeren of te slapen in de rust en ruimte van het Groninger Hoogeland. De sculpturen zijn gevormd naar mensen van deze tijd. Gesneden uit de dikke massieve staalplaat lijken de figuren getekend in de open ruimte van het land.

Ik vond die Windmolens wel wat ontsierend en op de achtergrond de havens. 

We hadden intussen wel zin gekregen in een kop koffie maar helaas het enigste restaurant wat we tegenkwamen zat tjokvol.

Ten slotte gingen we weer richting Uithuizermeeden terwijl we nog steeds als we door dorpjes kwamen keken of er niet ergens koffie of iets je eten was want ik had gedacht dat er onderweg wel iets te koop zou zijn maar dat was niet zo. 

Ik had in gedachten mezelf ook een bos tulpen cadeau gedaan. Maar dit was wel te koop bij het finish maar daar was het zo druk dat we daar maar niet aangegaan zijn.
Omdat we wel trek hadden in iets lekkers zocht ik op internet een lunchroom op en kwam Bij de Blink in Uithuizen terecht dus de navigatie door op ingesteld en jawel hoor.

foto van internet

Ze hadden daar een heerlijke milkshakes zelfs zo lekker dat ik er twee genomen heb. 

Ik moet zeggen dat het een mooie route was en dat je altijd weer iets nieuws ontdekt zoals het Kunstproject Rustpunten.

Ook weet ik dat je er niet van uit kan gaan dat er onderweg iets te eten te koop is dus vanaf heden gaat er altijd iets mee om onderweg te eten.

Ook wist ik eigenlijk niet daar er zoveel bollenvelden in Groningen waren.

Een paar dagen naar Valkenburg van 08-04 tot 12-04-2025

Mijn schoonzusje en ik boeken zo nu en dan een hotelarrangement ergens in Nederland. Deze keer was de keuze weer eens op Valkenburg gevallen. We hadden een hotel in het centrum van Valkenburg gekozen maar we zijn niet vaak in Valkenburg zelf geweest.

Omdat het een nogal lange reis is vanaf het Noorden naar Zuid-Limburg doen we onderweg altijd iets aan. Deze keer hadden we gekozen voor het tuincentrum Oosterik in Denekamp. Ik wilde er kijken voor twee planten in mijn poten op een van mijn terrasjes. Ik zag al snel iets wat volgens mij erg geschikt was voor de potten die ik had. Hierna gingen we naar het plaatsje Denekamp zelf om er ergens te gaan lunchen.

We bestelden er een lunchplankje. Ik had nog nooit ergens gezien dat je dat kon bestellen. Je kon uit verschillende kleine gerechtjes kiezen. Het smaakte ons prima.

Hierna gingen we naar Valkenburg. Gelukkig had het hotel eigen parkeerplaatsen want anders zou dat misschien wel een probleem kunnen zijn zo in het centrum om te parkeren.

We hadden wat dingen op ons lijstje staan wat we willen gaan doen tijdens ons verblijf in Zuid-Limburg.

De tweede dag brachten we een bezoek aan kasteel Hoensbroek.

Kasteel Hoensbroek of Kasteel Gebrook is een van de grootste kastelen van Nederland. Het oudste gedeelte van het kasteel, met name de hoge ronde toren, dateert van rond 1360, toen Herman Hoen het verbouwde. In 1225 was er in dit moeras (of gebrook) al een voorloper, een zogeheten motte-burcht (een motte-burcht is een hoge middeleeuwse veelal torenvormige versterking op een motte, een afgeplatte aangelegde aarden heuvel) In 1250 werd op de plaats van het huidige kasteel een versterkt huis gebouwd. Vanwege zijn, voor Limburg, zeer strategische ligging aan de belangrijke handelsroutes naar Maastricht, Aken en Keulen werd het kasteel in opeenvolgende fasen uitgebouwd tot de grootste burcht tussen Maas en Rijn. Het bevat 67 zalen, vertrekken en ruimtes.

In de loop der eeuwen is het kasteel drie keer flink verbouwd en vergroot. De verschillende bouwstijlen uit de diverse eeuwen (14e, 17e en 18e) zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden.

Bijna zes eeuwen was het kasteel het stamslot van de ridders Hoen van den Broeck, de rijksbaron, en de rijksgraven en markiezen Van en tot Hoensbroeck. De familie Van Hoensbroeck verliet het kasteel eind 18e eeuw, waarmee het kasteel in verval raakte. Graaf Frans Lothar verkocht het in 1927 aan de huidige eigenaar, de stichting 'Ave Rex Christe'. Tussen 1930 en 1940 werd het grondig gerestaureerd. Tussen Van 1951 tot 1973 heeft schrijver-dichter Bertus Aafjes in een deel van het slotgebouw gewoond. In de periode van 1986 tot 1989 heeft er opnieuw een restauratie plaatsgevonden. Het kasteel wordt nu door de gemeente gehuurd en gebruikt als museum.

Mijn schoonzusje en ik bezochten slechts een kant van het kasteel omdat zich in dat gedeelte een lift bevindt (wat wel uitzonderlijk is voor een kasteel). Omdat we niet zo goed trap kunnen lopen en zeker niet van die steile trappen die er in een kasteel zijn.

Het was interessant en leuk om de verschillende vertrekken in het kasteel te zien en de infobordjes te lezen.

We waren op de bovenste verdieping begonnen en na verloop van tijd kwamen we weer op de begane grond en gingen naar de uitgang.

We besloten om in Valkenburg koffie met een stuk vlaai te gaan gebruiken en we wisten nog van de vorige keer toen we in Valkenburg waren waar de vlaai erg lekker was. Ik had graag abrikozenvlaai willen hebben maar die was helaas al op.

Het was een fijne dag met prachtig zonnig weer.

De volgende dag stond het snertklooster op ons programma. Wij noemen dat al jaar en dag het "snertklooster" omdat je daar of het nu zomer of winter is snert kunt kopen. Niet zulke snert als die wij kennen maar toch erwtensoep.

foto internet

Abdij Mariawald was een klooster van de trappisten (formeel bekend als de cisterciënzers van de strikte observantie), gelegen boven het dorp Heimbach , in de Eifel, in de bossen rond Kermeter. In september 2018 verlieten de laatste overgebleven monniken de abdij Mariawald.

Het Mariawaldklooster met zijn eeuwenoude traditie staat internationaal bekend als een plaats van stilte en spirituele retraite. Om te blijven hangen, kan men een dienst bijwonen of gebruik maken van de individuele kloosterrondleidingen en lezingen. Ook een bezoek aan de kloosterwinkel en het kloosterrestaurant moet men zeker niet overslaan. Natuurlijk gingen wij voor de erwtensoep dat was ons hoofddoel. Vroeger kwam ik er ook al met Manlief speciaal voor de erwtensoep. In de kloosterwinkel vind men kunst en literatuur en het complete assortiment eigen kloosterproducten zoals Mariawald erwtensoep in blik, trappistenbier en kaas

We vonden de route die we gereden hadden naar het klooster niet zo leuk  als anders. Later kwamen we er achter dat we beter via Monschau hadden kunnen gaan.

Maar ondanks dat was het toch een hele mooie dag geweest.

Bij het hotelarrangement was voor de liefhebbers ook een halve dagtocht inbegrepen. Natuurlijk maakten wij hier ook gebruik van. De tocht ging naar de Belgische Voerenstreek. 

Als eerste werd de Val Dieu Abdij bezocht.

Val-Dieu is een eeuwenoude cisterciënzer-abdij in de Belgische provincie Luik. Het fraaie heiligdom ligt in het land van Herve, niet ver van de Nederlandse en Duitse grens. In het Nederlands wordt het complex de Abdij van Godsdal genoemd. Val-Dieu ontstond in de dertiende eeuw in het jaar 1216.

Vroeger lag het complex midden tussen bossen en moerassen en slopen er overal wolven rond. “Ora et labora” (bid en werk) was het devies van de geestelijken van Val-Dieu. Van de oorspronkelijke abdij zijn een poort, de sacristie, twee kapellen en een wijwatervat bewaard gebleven. Tegenwoordig wordt er in het complex ook bier gebrouwen dat de naam van de abdij draagt. 

Er bevindt zich ook een mooi park bij de abdij.

Er is ook een winkeltje bij de abdij waar ze hun bier en kaas verkopen. Ik kocht hier een stuk kaas want ik ben echt een kaasliefhebber.

De volgende stop was de militaire begraafplaats Henri-Chapelle. 

De Amerikaanse militaire begraafplaats Henri-Chapelle is een militaire begraafplaats, aangelegd in 1944, tijdens de bevrijding van België aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. De begraafplaats is circa 20 hectare groot. Op de begraafplaats liggen 7989 Amerikaanse militairen en worden 450 vermiste soldaten herdacht, die gesneuveld zijn tijdens het Ardennenoffensief (december 1944-januari 1945) of tijdens de opmars vanuit Frankrijk door België naar Nederland, begin 1945.

Na dit bezoek gingen we naar het Drielandenpunt. Hier dronken we koffie en hadden ze gelukkig wel abrikozenvlaai.

Ik moet zeggen dat het een leuke tocht was.

De dag van vertrek gingen we aan in Nunhem want hier wilden we de Sint-Servaaskapel bezoeken.

De kapel is een bedevaartkapel.

De aan Sint-Servatius gewijde kapel ligt op een heuvel aan de rand van het Leudal. Achter de kapel ligt de Sint-Servaasput die -naar verluidt- door de heilige zelf zou zijn geslagen teneinde de bron, die 15 meter boven het peil van de beek ligt, te gebruiken om de eerste lokale christenen te dopen.

Het kapelletje oogt als een kerkje met een driezijdig gesloten koor. Aan beide zijden zijn toegangsdeuren onder topgevels, zodat het geheel op een kruiskerkje lijkt, met in het midden een vieringtorentje. Een hardstenen plaquette bevindt zich naast de deur.

Hierna gingen we langzamerhand richting huis maar natuurlijk wel over mijn geliefde Veluwe waar we eerst op een terras ergens iets gingen gebruiken om later naar het restaurant te gaan waar we graag komen om iets te eten.

Het waren weer heerlijke dagen en we troffen het ook zo met het weer. Ik heb altijd het gevoel dat ik in het buitenland ben met dat mooi heuvelachtige landschap van Zuid-Limburg.

Vakantie Senegal 31-01 t/m 14-02-2025 (deel 3)

Het was nog steeds goed vertoeven in Senegal waar mijn zusje, een vriendin en ik op vakantie waren. Ik vind altijd dat de laatste week van de vakantie snel gaat en dat was deze keer niet anders. De pijn in mijn rug werd niets minder en ik heb zelfs twee nachten in een stoel geslapen omdat ik bang was dat ik niet mee zou kunnen met excursies omdat het uit bed gaan erg pijnlijk was en maar langzaam wat minderde in loop van de dag.

Buiten het resort was alles stoffig en heel droog maar in het resort was het prachtig groen en waren er 's morgens heel wat tuinmannen aan het werk. Ook werd er iedere ochtend vroeg gesproeid. 

Herma en Mine gingen als we in het resort bleven naar het strand. Zij lazen op een ligbed op het strand en ik op het terras in de schaduw of in mijn hut.

Ook op het strand was 24/7 beveiliging

Op een ochtend zagen we toen we gingen ontbijten verkopers met allerlei waren op de strandopgang zitten. Wel fijn voor de verkopers want iets buiten ons resort was er een plek waar de verkopers hun kraampjes hadden want er zijn altijd mensen die het resort niet uitgaan.

De laatste week maakten we ook nog een excursie. We bezochten het Bandia reservaat.

Het natuurreservaat Bandia ligt ongeveer 65 km ten zuiden van de hoofdstad Dakar bij Mbour in het noorden van Senegal. Op een oppervlakte van zo’n 3500 hectare maak je kennis met de grote zoogdieren van Afrika. Het natuurreservaat is opgericht in 1997 en je maakt kennis met de oorspronkelijke fauna van Senegal. Naast giraffen, gazellen, wilde zwijnen, buffels en krokodillen zijn er ook neushoorns en vele vogelsoorten zoals de struisvogel.

Het was een ochtend excursie want de beste tijd om het natuurreservaat te bezoeken is in de  ochtenduren, omdat de temperaturen op dat moment nog draaglijk zijn en een groot aantal dieren dan nog actief zijn. Later op de dag zoeken de meeste dieren de schaduw op in schuilplaatsen.

Ik had me de hele tijd zorgen gemaakt van hoe ik met mijn pijnlijke rug in die jeep zou kunnen komen maar het waren zorgen voor niets geweest want de jeep reed naar een brede houten trap en we konden zo in de jeep stappen.

Deze weg in het park zag er goed uit maar soms zaten er flinke kuilen in de paden en wegen en dat was geen pretje voor mijn pijnlijke rug maar ik genoot van alles wat ik in het park zag.

We werden gewezen op een struisvogel die op eieren zat te broeden.

Je kon merken dat de dieren gewend waren dat er steeds jeeps langs hen heen reden want ze bleven meestal gewoon staan.

Natuurlijk kun je dit park niet vergelijken met b.v. het Paul Krugerpark in Zuid-Afrika waar ik in het verleden geweest ben maar het was toch wel heel leuk om de dieren hier te zien.

Toen de rit door het park afgelopen was en we weer bij het beginpunt uit de jeep waren zagen we nog een hyena die in een afgeheind stukje liep. Ik vind dit altijd zulke zielige dieren om te zien. Ook was daar een vijver met heel veel krokodillen.

Bij het restaurant liep ook een aap rond die precies in de gaten had als iemand iets uit zijn tas haalde want dan kwam hij of zij aangesneld  en ik schrok zelfs een beetje die plotseling voor mijn voeten stond.

Op de terugweg naar het resort genoot ik weer van alles wat ik onderweg zag.

Wat je ook in alle dorpen zag waren jongentjes (Talibés) met emmertjes in hun handen.

Talibé betekent letterlijk "leerling" in het Arabisch. Senegal is een islamitisch land, en mensen vinden het belangrijk dat hun kinderen opgroeien met islamitische waarden. Vele ouders sturen hun kinderen daarom naar gespecialiseerde Koranscholen. Maar omdat de Senegalese overheid de Koranscholen niet subsidieert, krijgen de islamleraren dikwijls te maken met een nijpend gebrek aan middelen: ouders blijven hun kinderen sturen, maar de leraars hebben dikwijls niet de mogelijkheid en het geld om goed voor de kinderen te zorgen. Veel kinderen moeten dan ook uren per dag op straat bedelen. Om te kunnen eten, maar ook om geld in te zamelen, dat gebruikt wordt om de school draaiende te houden. Jammer genoeg maken veel marabouts misbruik van deze situatie. Ze straffen de kinderen die te weinig bijeen weten te bedelen, en leiden soms met hun familie een luxueus leventje van het ingezamelde geld. Gelukkig zijn er steeds meer organisaties die zich het lot van de kinderen aantrekken zoals b.v. Open Doors

Ik had steeds zo met die kinderen te doen en had er moeite mee om niets te geven maar dit wordt sterk afgeraden omdat je dan het bedelen instant houdt, maar toch....

Iedere avond was er in het resort ook iets van amusement maar persoonlijk trekt dat mij nooit zo. Mine keek er soms weleens even.

Aan alles komt een eind dus ook aan deze vakantie. Op de dag van vertrek kwamen ze onze bagage ophalen bij onze hutjes.

Van de ARBO zou hier in Nederland het personeel niet die koffers zo boven op die busjes mogen tillen. Op bovenstaande foto wordt mijn koffer op het busje getild en die is toch wel 20 kg.

Ik moet zeggen dat de luchthaven van Senegal erg modern was wat ik eigenlijk niet verwacht had en de taxfree winkel verkocht ook al de bekend merken. Mijn zusje en ik kochten nog een flesje eau de parfum. 

Op tijd kwam ons vliegtuig wat ons terug naar Nederland zou brengen aan en na een voorspoedige reis kwamen we tegen middernacht aan. Het verschil in temperatuur was 30 graden dus dat was wel wennen.
Ik heb een heerlijke vakantie gehad ondanks dat ik de hele tijd erge rugpijn had. Ook vond ik het wel lastig dat er in het resort frans gesproken werd want ik ben deze taal niet machtig. In het resort waren ook nauwelijks Nederlanders de meeste gasten waren Fransen.  Ik ben Herma en Mine dankbaar voor de hulp die ze me boden als het nodig was. Ook was Mine de fotografe want zij heeft alle foto's gemaakt met haar smartphone (doordat ik nogal beef en met 2 stokken loop gaat het maken van foto's niet zo) Ik spreek de hoop uit dat we volgend jaar weer met elkaar op vakantie mogen gaan. Mijn schoonzusje verdient een pluim omdat ze me naar Schiphol gebracht en me gehaald heeft.